تقویم سنگسر

 مبدا تاریخ سنگسر ازورود اولین گروه آریایی به ایران در ۱۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می باشد که در هجوم اول از شاخه بزرگ خاوری امواج آریایی به شاخه های کوچکتر تقسیم شد و از اشتباهات این گروه بزرگ عده ای به شهر صد دروازه (پیلوس) و عده ای دیگر در مناطق مرتفع و کوهستان های سنگسر از سلسله جبال البرز تا ده نمک پیش رفتند و سنگسر را مرکز این منطقه قرار دادند که از بومیان زرتشتی مسلک آن اطلاعات دقیقی در دست نیست ولی احتمال می رود این بومیان همان صابنین یا صابیان کهن (مجوس پیشین) بوده که به انتهای ماههای خود نام هلال ماه (م) را اضافه می کردند و قبل از زرتشت می زیستند و با ورود آریایی ها به این منطقه توسط آنان کاملا از بین نرفتند اگر چه بعضی از مورخین می گویند که آریایی ها تمامی بومیان منطقه را از بین بردند و اگر بومی وجود نداشت چرا پس از گذشت سه هزار سال هنوز هم ۸ ماه از ۱۲ ماه سنگسری پسوند (م) را اضافه می کنند مثل مس م ددم م . سیام . تیرم وغیره .
اولین گروه آریایی که وارد منطقه سنگسر شدند دامدارانی بودند که به گله داری و کوج عادت کرده و این شهر را محل زیست خانواده خود قرار داده بودند و دام خود را در فصول مختلف به ییلاق و قشلاق می بردند .
آریایی ها نام شهر را (ده) به معنی محل شور و مشورت سران قبایل گذاشتند چون قبایل مختلفی از آریایی ها وارد این منطقه می شدند و هر قبیله می خواست مکانی برتر را برای خود انتخاب کند و باهم تقابل نکنند به مقرراتی خاص و مدور نیاز بود تا با هم به تفاهم برسند و بتوانند احشام خود را در طول سال به چراگاه های سر سبز ییلاقی و قشلاقی ببرند که قلمرو ییلاقی (خیل) آنها از ده کنار با پوشش گیاهی جنگلی شروع می شد و تا انتهای سلسله جبال البرز و کناره های دریای مازندران ادامه می یافت و در زمان قشلاق (کویر) نیز در برگشت به ده کنار و به سوی مناطق گرم کویری طالقان . اصفهان . طبس و تا کویر مرکزی ایران را می پیمایند و در هر دو مرحله سران قبایل با مشورت دهبان حد و مرز ییلاقی و قشلاقی خود را مشخص می کردند و مهدیشهر کنونی درست در نقطه میانی جنگل و کویر قرار داشت یعنی نقطه صفر که برای رفتن به هر دو چراگاه می بایست از این شهر می گذشتند و به همین دلیل این منطقه را به عنوان منطقه مرکزی در طول سالها قرار داده بودند .
دردوره دوم مهاجرت آریایی ها در هزاره یکم قبل از میلاد در حدود ۸۴۴ سال پیش از میلاد اقوام آریایی در سواحل شرقی دریای خزر مستقر شدند و نام باراتاوا را به آنجا دادند که در این هجوم از اقوام مختلف پارتی گروهی کوچک با احشام خود به سنگسر و در کناره گروه اول آریایی با مسالمت به زندگی پرداختند.
در دوره سوم گروهی آریایی که خود را سکاها می نامیدند در سال ۱۲۹ پیش از میلاد از سوی شرق وارد قلمرو اشکانیان شدند و در مناطقی چون هکاتم پاپلیس و سر سه یا سرخه و سنگسر یه ده شدند این گروه همیشه در جنگ و ستیز برای تصاحب مراتع بیشتر بودند و با خشونت بر گروه اول و دوم آریایی که سالیان سال در این محل با آرامش در کنار هم زندگی می کردند قالب شده و ارکان مدیریتی شهر را به دست گرفتند و نام شهر را از ده به سگسار یا سکسر که برگرفته از قوم سکاها (سکه . سکه) بود تغییر دادند و در همین عصر بود که شهر زیر زمینی و قلعه به نام (کون قلی) قلعه پایین و (ژورقلی) قلعه بالا که با راه ارتباطی کاری رو به هم وصل می شد که فردوسی شاعر حماسی سرای ایران زمین بارها و بارها در شاهنامه از رشادت و دلاوری های مردم سکسار سخن گفته است بعد از ورود اسلام به ایران سران سکاها مقاومت زیادی از خود نشان دادند که موجب خشم حکام اعراب گردید و نام شهر را به اشتباه در برگردان به عربی سکسر را سرسک تعبیر کردند و نام شهر را به راس الکعب تغییر دادند که در کتب تاریخی بعد از اسلام از دژهای زیرزمینی در راس الکلب سخن ها گفته شده است .
دیری نپایید که نام شهر از راس الکلب به سنگسری بدور از تغییر و تحولات جامع ایران اصالت خود را حفظ کرده به طوری که زبان سنگسری باقیمانده زبان اوستایی از فارسی کهن که دارای ۱۸ هزار واژه و از پرواژه ترین زبان زنده دنیاست .