حسینیه اعظم مهدیشهریهای مقیم تهران
سلام بر مادر سادات
تقویمو وا کردم ، چش م(چشمم) افتاد…
یکدفعه بر یک روز میلاد و
این روز با ارزش ، همون لحظه…
گوشی به دست قلب من داد و
تقویمو تا بستم ، کنار در…
چشمم به《گوش》مادرم افتاد
دیدم که چیزی روی گوشش نیست
یک فکر خوبی در سرم افتاد
رفتم لباس و کفش پوشیدم
بیرون زدم از خونه -خیلی زود-
فردا نه ، پسفردای اون تاریخ
روز قشنگ و خوب《مادر》بود
اونروز رفتم توی بازار و
گشتم دکونا رو -تک و تنها-
تا اینکه آخرسر ، واسه مادر
کادو گرفتم ، کادویی زیبا
وقتی که اومد لحظهء موعود…
کادو رو دادم دست مادرجان
تا باز کرد و دید… اشکش ریخت
انگار شد پژمرده و نالان
یک لحظه رنگ و رو م قرمز شد
توی دلم ترسیدم و گفتم
چی شد مگه!؟ چی شد که مادرجان
لبریز شد از غصه و ماتم!!؟
دیدم تنش اونجاست… قلبش ، نه
مادر چشاش بارونی و تر شد
میزد به روی پاش با افسوس
میزد… ولی حالش که بهتر شد
گفت ای پسر ممنونم از لطفت
من رو تو آغوشش کشید و بعد
چشمش به《دیوار》و به《در》خورد و
اون《گوشواره》ها رو دید و بعد
آهی کشید و با دل پر خون…
از کوچه و از گوش زهرا گفت
از گوشواره کندن قنفذ…
از پیکر بیهوش زهرا گفت.
جونم فدای مادرم… اونروز…
بیحال شد روی زمین افتاد
بعدش منو بوسید و با گریه
اون《گوشواره》رو به من پس داد.
پس داد و یادم داد که باید
یک روح پاک و صیقلی باشم
تا لحظه ای که جان به تن دارم
در خط زهرا و علی باشم
شکر خدا ، در مجلس روضه…
از شیر پاک مادرم خوردم
این عشق به بی بی عالم رو..
از مادرم به ارثیه بردم
#محمد_اسمعیلپور