حسینیه اعظم مهدیشهریهای مقیم تهران
عزاداری در مهدیشهر قدمتی هزار ساله دارد و در سبک و سیاق خاص خود قدمتی ۵۰۰ ساله را می توان برای آن ذکر نمود که اکثر آیین های آن تا به الان نیز حفظ شده است و سبک عزاداری آن همانند سبک عزاداری در کربلا می باشد
به گزارش خبرنگار نیزوا،البته همانند این آیین ها در بعضی از شهرهای کشور که سنت عزاداری خود را حفظ کرده اند نیز دیده می شود . این آیین های خاص عزاداری براساس دلایلی طرح ریزی شده است و به نظر می رسد که افراد متدین و هوشمند ی هنرمندانه این نوع آیین و سبک و سیاق را طراحی کرده باشند .
محوریت عزاداری در حسینیه اعظم نیز در نخل یا به زبان خودمان محفه نمود پیدا میکرد و سمبل عزاداری بود و وقتی نخل حرکت می کرد عزاداری شکل می گرفت و رونق پیدا می کرد زیرا این نخل که سمبلی از تابوت امام حسین می باشددر روز تاسوعا مسیر طولانی و برای روز عاشورا نیز مسیر کوتاهی طی می شد و این برگرفته از عزاداری تاسوعا و عاشورا در کربلای امروز می باشد و آنجا نیز چنین وضعی دارد و ما از همان گذشته از رسم کربلا تبعیت کرده بودیم .
امام حسین(ع) بعد ازظهر روز عرفه با تضرع و خشوع به بالای کوه عرفات رفت، دست به آسمان بلند کرد و مناجات خواند و فردایش مکه را به سمت قربانگاه کربلا ترک نموددستجات عزاداری مهدی شهر نیز در تاسوعای حسینی نمادی از این حرکت امام را به نمایش می گذارند. بعد از ظهر تاسوعا به بالای کوه تاسوعا می روند، مناجاتی زیبا و دلنشین می خوانند و فردا یعنی روز عاشورا به قربانگاه(قتلگاه) می روند.
نخل جز با دست در دست هم نهادن همه افراد و همراهی و همت عاشقان اباعبدا… به بالای کوه تاسوعا نمی رسد. معجزه «دست های به هم فشرده» و «بازوان به هم گره خورده» بار سنگین بر دوش گذاشته شده را به مقصد می رساند.آری کارهای بزرگ جز با همدلی و همراهی به ثمرنمیرسد.
.
مردم مهدیشهر باهمراهی هم بالای کوهی که به نام تاسوعا نام گذاری شده است میروند ودرآنجا درغروب تاسوعا با خواندن دعا وطلب سلامتی برای همه مردم ،درمندان ونیازمندان وهمه وهمه با خدای خود در بالاترین نقطه در بالای کوه با خدای خود رازونیاز کرده وطلب مغفرت مینمایند