وصیت نامه شهید حسین عبدالحسینی

بسم الله الرحمن الرحیم

تربیت شدگان در دامن مسجد شعارشان اینست یا اباعبدالله انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیمه.

ولی چه کنم این وابسته به تعلقات دنیایی بی‌خبر از حب الهی و مقام روحانی بلکه فرو رفته در پرده معاصی کی تواند به مقام حسین و تحقق این شعار برآیم مگر حیاتم را سرگرم ترکیب الفاظ آن نموده و خود را چون ریاکاران در دریای خروشان معصومان بسیجی انداخته که شاید جلوه‌ای از نور این پاکان بر چهره آلوده به گناهم پرتویی افکنده و مومنان را که تشخیص ناپاکان از طریق تزکیه نفس خود آسان است دچار تردید نموده و بدین هوا چند صباحی را به خوشنامی گذر نماییم و یا اینکه اصابت نورپاکی آنان در من اثر گذارد و مرا به دنبال خود کشند.

تا اینکه موتم را به شهید شدن در راه خدا آرزو نمایم و درک شهادت که خالصانه‌ترین نیت و بهترین شیوه مردن و برترین عبادت و نزدیکترین راه قرب الی الله را نهایت دوستی به خدا دانسته و مردن را حق و به سوی حق شتافتن را واجب و مکث کردن در این راه را گناه خوانده. لذا فرصت را مغتنم و ندای امام را لبیک و به تحقق آن اقدام که به وادی عاشقان عشق شهادت سفر کرده و خدا را می‌خوانم که شفاعت حضرت حسین (ع) را روزی که بر تو وارد می‌شوم نصیبم بگردان و مرا نزد خود ثابت قدم بدار…..

از کلیه دوستان و برادران خود طلب حلالیت می‌نمایم و از پدر و مادر طلب بخشش و امیدوارم که شهادت از برای خدا آنها را شاد کرده باشد. از برادران پاسدار می‌خواهم که نگذارید که دل شکسته شوند برادران بسیجی که دل حسین (ع)  می‌شکند چه اینان علی اکبر و قاسمهای زمانند، اینها اسامه‌های دورانند نگذارید بدنهای چون گل پرپر شده شان در بیابان طعمه درندگان شود. اینان گلهای محمدی (ص) هستند و این گل جا در جانماز دارد. می‌دانید خدا در دلهای شکسته‌ جای دارد پس دلتان برای آنها بشکند که تشییع جنازه‌شان همچو شهادت آنها غریب است اینان چون روحانیون دو بازوی قوی امام هستند و همچنان هستند که ضمانت اجابت دعای طول عمر امام را با خون خود نزد خدا امضاء می‌کنند اینان، برای امت اسلام رحمت خدا و برای دشمنان اسلام خشم خدایند پس آنها را بزرگ و محترم شماریم و قدرشناس این رحمت واسعه شکر پروردگار متعال است.

چیزی به کسی بدهکار نیستم و چیز باارزشی از خود باقی نگذاشته‌ام که قابل بیان باشد، مالی از خود ندارم آنچه هست مال مستضعفان می‌باشد.